Vossenberg krijgt vorm
Aanverwante artikelen
De stadsvernieuwings in de Helmondse Binnenstad behelsde naast renovatie, ook een grootschalige kaalslag. Sloop vond onder meer plaats in de Wezelstraat. Inmiddels bestaat deze straat geheel uit nieuwbouw. Precies 80 jaar geleden had de straat eenzelfde aanblik. Splinternieuwe huizen werden in oktober 1924 betrokken door de nieuwe bewoners. Deze kijk vanaf de Bakelse Dijk in de Wezelstraat laat een paar bouwvakkers zien die de laatste hand leggen aan de schuur en de muur in de ronding van de straat.
Het vierde complex woningen van de RK Woningbouwvereniging De Hoop is in 1924 gebouwd en bestaat uit 98 woningen: een paar huizen aan de Bakelse Dijk (links en rechts op de foto, panden die er nu nog staan), het eerste deel van de Wezelstraat en de huizen in de Bunzingstraat (allemaal gesloopt) tegenover de scholen. In de Wezelstraat is nog net het dak te zien van het ‘poortgebouw’ midden in de rij. In de Dierenbuurt past de vaste architect Lambert de Vries zo’n woning vaak toe om saaie rijtjes te voorkomen. Door het voegwerk te laten verschillen wordt nog een extra variatie in de gevels gebracht. Een detail trouwens, dat bij de gerenoveerde panden op de hoeken met de Bakelse Dijk is verdwenen.
De straat wacht nog op een belangrijk deel van zijn stoffering. Een zelfde straatlantaarn als op de hoek staat (niet zichtbaar) halverwege de straat. Verder liggen er alleen trottoirbanden en veel zand, wat een boel gemopper zal hebben opgeleverd bij de huisvrouwen. Uiteindelijk krijgen alle huizen een voortuin met een afscheiding van gaas en hout, ongeveer zoals op de foto. En natuurlijk een flinke achtertuin die via verschillende poorten ook vanaf de straat is te bereiken. De sierlijke groenstroken die hier nog moeten worden aangelegd aan het begin van de straat, zijn snel verdwenen.
Met het verhuren van het complex heeft De Hoop geen enkel probleem. In de jaren ’20 zijn er meer gegadigden dan woningen. In sommige huizen wonen zelfs twee gezinnen. Als de vraag groter is dan het aanbod, stijgen de prijzen. Niet bij woningcorporaties. De voordeeltjes worden zoveel als mogelijk is teruggegeven aan de huurders. Zo is dit complex veel goedkoper gefinancierd dan begroot is. De huren kunnen in het eerste jaar van bewoning al omlaag van ƒ 4,59 naar ƒ 4,12 per week. Ietwat te optimistisch, want al snel treedt een tekort op. De oplossing, een huurverhoging met 7 cent per februari 1927, is niet voldoende, zo blijkt in 1928. Het bestuur besluit de huur voor vrijgekomen woningen met 20 cent per week te verhogen. Huurverhogingen en -verlagingen zijn in deze jaren per complex geregeld. De betere voorwaarden voor geldleningen gaan dan ook aan de neus van de bewoners van oudere woningen voorbij waardoor deze meer moeten betalen voor relatief mindere woningen. Dat levert gemor op én verhuizingen naar nieuwere, goedkopere woningen: de burger is al heel lang goed in calculeren …
Het nieuwe complex is voor de woningbouwvereniging reden om het personeelsbestand uit te breiden met een tweede huurophaler. Wekelijks trekken beide heren langs de deuren om de huur te incasseren. In 1931 gaan ze zelfs met z’n vijven op pad. Het sociale gezicht van de woningbouwverenging komt naar voren bij huurachterstand. Is iemand buiten zijn schuld zonder werk geraakt, dan vindt vermindering van huur plaats. Het verschil wordt bijgepast door het Huisvestingsfonds van De Hoop, een potje dat gevuld is door vrijwillige bijdragen van huurders en anderen. Op papier ziet het er mooi uit, maar in de praktijk zal het in de straat komen van de huurophalers best eens handenwringend gadegeslagen zijn.
Bron: Regionaal Historisch Centrum Eindhoven.
