Frans Waterreus, een veelzijdig wielertalent

Titelverdediger in Parijs, bij deze ploegenachtervolging op de 4000 meter, was Italië. In totaal deden er tien landenteams mee. De Fransen vestigden een Olympisch record van 5:11.4 in de eerste ronde. De Nederlandse ploeg verloor in de eerste serie van België en werd daardoor niet geplaatst voor de kwartfinales. De finale werd gereden tussen Italië en Polen waarbij de Italianen wonnen. Het brons was voor de Belgen die het Franse team versloegen.

De Nederlandse wielerploeg bestond uit jonkheer Gerard van Boach van Drakenstein ('s-Gravenhage), Jan Maas (Steenbergen), Simon van Poelgeest (Amsterdam) en Frans Waterreus (Stratum, Eindhoven).

Frans Waterreus, met de doopnamen Franciscus Martinus Johannes, werd geboren op 19 november 1902 in Stratum. Zijn ouders runden het cafe Waterreus. Frans begon pas op zijn twintigste met wielrennen en sloot zich in 1922 aan bij wielerclub Het Zuiden. Twee jaar later al werd hij, op grond van een indrukwekkende erelijst, in de Olympische ploeg van Parijs opgenomen. In dat jaar werd hij tienmaal eerste, vijfmaal tweede en driemaal derde in verschillende disciplines: achtervolging, zuivere sprint, tandemrijden en koppelwedstrijden. Frans bleek een veelzijdig talent en een doorzetter. Journalisten waren dol op hem getuige de jubelende commentaren: "de knappe en sierlijke renner", "rijd zeer technisch, zit schoon op zijn fiets en is bij het publiek zeer gewild". In 1929 behaalde hij voor Het Zuiden het nationaal clubkampioenschap.

Toch stopte hij in 1930, vrij abrupt, met wielrennen. Hij gaf de voorkeur aan een maatschappelijke carrière, waarvoor hij door Philips naar het buitenland werd uitgezonden. Frans overleed op 11 december 1962 te Eindhoven.