De straten en goten werden schoongemaakt door Philips

Nellie Geven heeft bijna heel haar leven op de Lindenlaan 32 gewoond. Zij komt uit een gezin met 6 kinderen, 4 jongens en 2 meisjes. Vader werkte uiteraard bij Philips want anders kreeg je ook geen huis in het Philipsdorp toegewezen. Haar broers zijn na de lagere school ook naar de Philipsbedrijfsschool gegaan. Dat was in die tijd heel normaal.
Toen haar ouders in 1940 in de Lindenlaan kwamen wonen, was de huurprijs 4,90 gulden per week. Ongelofelijk laag natuurlijk. Nellie heeft dat huurcontract nog steeds in haar bezit. Van haar jeugd kan ze alleen hele fijne dingen herinneren. "Eigenlijk heeft mijn vriendin Tini dat allemaal al verteld.” zegt Nellie. De twee zijn dan ook al vanaf hun prilste jaren vriendinnen en hebben in die periode hetzelfde meegemaakt en beleefd. “Het was een heel fijne buurt met veel kinderen. Mensen hadden zorg en aandacht voor elkaar. Als iemand in de straat bijvoorbeeld ernstig ziek was, gingen we met z’n allen te voet naar een kapelletje in Zeelst om voor hem of haar te bidden. Het was ook de tijd dat mensen nog spullen op de pof konden krijgen. Aan de eind van de week werd afgerekend. Bovendien kwam de bakker en groenteboer aan huis evenals de scharensliep.”
“De huizen in de wijk waren niet zo groot. Er zat ook geen douche in. Je kon één keer per week (onder begeleiding van je vader) bij Philips naar het badhuis. Zie je het voor je? Wat het groen en de tuinen betreft was Philipsdorp echt een tuindorp. De mensen kweekten groente in hun eigen tuin of er stonden fruitbomen in. De heggen, die de tuinen van elkaar scheidden, werden bijgehouden door een onderhoudsteam van Philips. Ze waren allemaal laag. Als je in tuin zat, kon je zo met de buren kletsen. Achter ons huis liep een groot pad. In de zomer werden daar de stoeltjes naast elkaar gezet en zaten de moeders in hun schort met elkaar te praten. De straten en goten werden regelmatig schoongemaakt door Philips. Willy de loodgieter was een bekend figuur die in de gaten hield of alles goed werd gedaan. Dat heeft zeker geduurd tot begin jaren vijftig. Daarna hield Philips er mee op. Tegenwoordig wordt het weer gedaan door buurtbewoner Ad Vos. Geweldig.”
Nellie kan zich niet voorstellen dat ze nog naar een andere wijk zou moeten verhuizen. Zo verknocht is ze aan Philipsdorp. En met haar vele anderen. “Ik wil hier niet weg. Philipsdorp is een deel van mij. Als je de wijk ingaat voor boodschappen, of iets dergelijks, is er altijd tijd voor een praatje met ‘dees of geen’. Het doet allemaal heel vertrouwd aan.” Die verknochtheid ondervond Nellie ook met enkele oude buurjongens die tegenwoordig in het buitenland wonen. Eens in de zoveel tijd komen zij, als ze in Nederland zijn, een ‘bakkie doen’. Natuurlijk willen ze ook gelijk weten hoe het met hun Philipsdorp is.” Nellie hoopt dat de renovatie zo snel mogelijk van start gaat, want ze zegt er niet jonger op te worden en een verbouwing als deze is toch een heel gedoe. “Misschien is het neerzetten van seniorenappartementen in Philipsdorp een optie.”