50 jaar hoogspoor

 Het project dat na de bevrijding energiek was aangepakt om het hoogspoor met viaducten te realiseren, werd afgesloten met een feest waarin hooggestemde woorden niet ontbraken. In een ludieke bui van baldadigheid hadden de autoriteiten een avond te voren een jolig vuurtje gestookt met bomen en palen van de diverse spoorwegovergangen, natuurlijk onder toeziend oog van politie en brandweer. In een lange rij marcheerden de autoriteiten, voorafgegaan door de Politieharmonie, na aankomst van de eerste trein nog eenmaal naar de plaats van de Woenselse overweg, thans de plek van de Bijenkorf. Drie jaar zou Eindhoven nog moeten wachten op het nieuwe station en het nieuwe stationsplein. Ook de stadsdichter liet zich op deze dag niet onbetuigd. Zijn poëzie was niet erg literair, maar wel enthousiast. Door zijn belegenheid klinkt het na 50 jaar vooral geestig:

Hoe vaak heeft bij de overweg een lange rij gestaan?
Hoe vaak is daar een hartig woord het luchtruim ingegaan?
Hoe vaak wel, gingen in die tijd steeds weer de bomen?
Hoe dikwijls bracht de overweg stagnatie in het verkeer?
Je was altijd precies te laat, ’t was steeds dezelfde pech.
Steeds minder kon ’t verkeer nog met de overweg overwèg
In regen, sneeuw en felle wind, bij hitte en bij kou.
’t Was ’t hele jaar hetzelfde lied: Je ergerde je blauw!
Maar nu dan toch geen wachten meer, geen tijdverlies en zo.
Wij brachten hier de zaken thans op ’t allerhoogste niveau:
Straks tunnelt ieder, groot en klein ’t is eindelijk voor elkaar.
Nu overwegen we niet meer, maar worden tunnelaar.
Zo levert dan dit heug’lijk feit nóg een verrassing op:
Juist door er ónder dóór te gaan zijn wij er bovenop!

Bron: Regionaal Historisch Centrum Eindhoven