Eindhoven in de jaren 1970.

Op allerhande terreinen werd er op evenzovele manieren gestreden voor een eerlijker en betere wereld. ‘Potten en flikkers’ kwamen massaal uit de kast en zetten de allereerste stappen op weg naar erkenning en acceptatie. Vrouwen leerden in praatgroepen voor zichzelf opkomen en gingen weer terug naar school, naar de moedermavo. Weg met het gezin als hoeksteen van de samenleving. Er werd volop geëxperimenteerd met alternatieve samenlevings- en woonvormen.

Misdaden tegen het milieu werden met verve aangepakt door allerlei groeperingen die zich boos maakten over de consumptiedrift, spilzucht en het almaar verder oprukkende plastic. De kraakbeweging stelde de steeds nijpender wordende woningnood aan de kaak. Een krakersbureau hielp jonge woningzoekenden bij het kraken van een woning. De Eindhovense afdeling van de Kabouters ontwierp alternatieve vervoersplannen en zette een taxiservice voor bejaarden op.

De Eindhovense cel van de Rode Jeugd, beroemd en berucht, is een hoofdstuk apart. Het omverwerpen van het verfoeilijke kapitalistische systeem ten gunste van de communistische heilstaat legitimeerde de terreur van bomaanslagen en ander grof geweld.

Ondanks al deze uitingen van vernieuwingsdrang, bezieling en verzet bleef in Eindhoven ook veel bij het oude. De melkboer kwam er nog steeds op gezette tijden langs, er kon gezellig gedanst worden in de vele bruine café’s en ook de tegeltjes met de welbekende tegeltjeswijsheden bleven onverkort in de huiskamers hangen. Groot was dan ook de schok toen eind 1973 de socialist Van der Lee werd voorgedragen als de nieuwe burgemeester van Eindhoven. Een rode burgemeester in het katholieke Eindhoven? Ongehoord! ‘Wij willen geen rode rakker’ fulmineerde de Eindhovense gemeenteraad. De voordracht van Van der Lee leidde zelfs tot vragen in de Tweede Kamer. Desalniettemin maakte hij een termijn vol. In juni 1979 gaf hij in zijn afscheidsrede toe dat het bepaald niet eenvoudig was geweest.

Bron: Regionaal Historisch Centrum Eindhoven