Terug naar toen: ik vertrek

Steeds meer buitenlanders vinden de weg naar Eindhoven, om hier te werken, te studeren, of beide. Eindhoven puilt inmiddels uit van de zogenaamde internationals. Jong, hip en slim zijn ze en afkomstig uit India, Rusland en China. En toch, wie naar de bevolkingsstatistiek kijkt ziet dat er ook veel mensen vertrekken, op zoek naar gras groener dan groen. Een dergelijke queeste is van alle tijden. In de 19de eeuw bijvoorbeeld was er een grote emigratiegolf. De landbouwcrisis dreef complete boerengezinnen uit Eindhoven en omgeving naar landen als Canada en Amerika om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Een andere grote emigratiegolf volgde kort na de Tweede Wereldoorlog. Algehele schaarste, werkeloosheid en ernstige woningnood, gezinnen bewoonden zelfs opgepimpte kippenhokken, waren hier debet aan. De overheid stimuleerde daarom emigratie door voorlichtingsbijeenkomsten te verzorgen en vertrekpremies in het vooruitzicht te stellen. Waren het in de negentiende eeuw vooral gezinnen die het geluk elders gingen beproeven, in de jaren vijftig waren het veelal jonge nog ongebonden personen. Boerenzonen die geen heil zagen in de kneuterige en hopeloos ouderwetse bedoening van vader en droomden van landbouwpercelen zo groot als heel Eindhoven. Ook mannen en vrouwen die het Spaans benauwd kregen van de alomtegenwoordigheid van de grote NV ter plaatse stapten op de boot naar America, Canada en Australië op zoek naar avontuur en ongekend geluk. Echter, het klavertje vier vinden tussen al het groen bleek vaak nog verdraaid lastig.